Sağır bir besteci ve müzisyen olan Jay Alan Zimmerman, duyamadığı şarkıların titreşimlerini duymak için kendini zorlayarak kulüplerde hoparlörlerin yanında durmaya alışmıştı.
Bu yüzden, müziği teninde titreşimler olarak deneyimlemesi için tasarlanmış, dokunsal elbise olarak malum yeni bir teknolojiyi kontrol etmeye çağrı edildiğinde – ayak bileklerine tekme davul, omurgaya trampet – heyecanlandı.
20’li yaşlarının başlangıcında işitme duyusunu kaybetmeye süregelen Bay Zimmerman yakın tarihindeki bir video röportajında, “Alt yazı ve işaret dili tercümesi ile beyniniz aynı anda birden fazla yerde olmaya zorlanıyor” dedi.
“Dokunsal bir sistemle,” diye devam etti, “tam olarak aynı anda direkt vücudunuza gidebilir ve müziği vücudunuzda fiilen hissetmeniz için gerçek bir potansiyel vardır.”
Bay Zimmerman’ın şimdi neredeyse on yıl ilkin kontrol etmiş olduğu dokunsal elbise türü, son zamanlarda halk tarafınca daha erişilebilir hale geldi. Cihazlar, bu yaz New York City’deki Lincoln Center’daki etkinliklerde – kısa sürede düzenlenen sessiz bir disko gecesinde, insanların kablosuz kulaklıklarla müzik dinlerken dans ettikleri bir etkinlikte ve Austin’deki South by Southwest festivalinde – mevcuttu. Teksas, Mart ayında, Las Vegas’ta bir Greta Van Fleet konseri ve Philadelphia Operası’nda bir performans.
Philadelphia merkezli Music: Not Impossible şirketi tarafınca geliştirilen aygıt, iki ayak bileği bandı, iki bilek bandı ve göğüs kafesinin üstünden çift kayışla bağlanan bir sırt çantasından oluşuyor. Bunlardan birini giymek, masaj koltuğundan tam vücut ayı kucaklaması şeklinde geliyor.
Sanal gerçeklik ve video oyunlarında da kullanılan dokunsal giysiler, birkaç on senedir ortalıkta dolaşıyor. Sadece Müzik: İmkansız Değil giysileri benzersizdir şu sebeple cihazlar, müziğin bireysel notalarını belirli titreşimlere dönüştürür. Öteki firmalar de çeşitli olayların ses deneyimlerini yakalamak için tasarlanmış dokunsal ürünler üretiyor. Örnekler içinde, bir spor karşılaşmasında titreşen koltuklardan iletilen bir beysbol sopasının çıtırtısı yada giyilebilir bir bilezik üstündeki vızıltı örüntüsüne çevrilen bir köpek havlaması şeklinde daha günlük deneyimler yer alır.
İngiltere’deki Southampton Üniversitesi’nde sağır yada işitme kaybı olan insanları desteklemek için haptik kullanımını inceleyen bir araştırmacı olan Mark D. Fletcher, “Şu anda haptik teknolojisinde bir devrim yaşanıyor” dedi.
Giysilerin geliştirilmesinde mikroişlemciler, kablosuz teknoloji, piller ve suni zekadaki son gelişmelerden yararlanıldığını, bunların gelişmekte olan giyilebilir dokunsal cihazlar pazarındaki tüm mühim bileşenler bulunduğunu söylemiş oldu.
Los Angeles merkezli Not Impossible Labs’ın kurucusu Mick Ebeling, dokunsal giysilerle ilk kez 2014 senesinde sağır bir DJ’in yer almış olduğu, zemine bakan hoparlörlerden bas ağırlıklı müziğin titreştiği bir etkinliğin videosunu görünce esin aldı. çıplak ayakla dans eden insanoğlu. Bay Ebeling, sağır insanların müziği deneyimlemesi için daha iyi bir yol bulmak istedi.
Tiyatro alanında yüksek lisans derecesine haiz bir besteci olan Daniel Belquer, müzik deneyimini direkt beyne iletmenin bir yolunu bulmak için kısa süre sonrasında gemiye bindi. Bay Belquer, bu misyonun oldukca geçmeden genişleyerek, işitme kaybı olmayan insanoğlu da dahil olmak suretiyle her insanın erişebileceği dokunsal bir müzik deneyimi yaratma hedefine dönüştüğünü söylemiş oldu.
Bay Belquer, sağır topluluğa yardım etmekle ilgilenilmiş olduğu için ve hem de bir besteci olarak ilgisini çekmiş olduğu için projeye katıldı. Dinleme üstüne yüksek lisans tezi yazmıştı ve esasen kendi şovlarında titreşen nesnelerle ses üretiyordu.
Bay Belquer, bir elektronik şirketi olan Avnet’teki mühendislerle beraber emek vererek, müzik deneyimlerinde kullanılmak suretiyle, titreşimler ve gecikme süresi olmadan kablosuz iletim yöntemiyle dokunma hissi yaratan daha incelikli bir dokunsal geri bildirim sistemi üretti. Sadece ilk prototipler ağırdı ve müziği hakkaten çeviri edecek kadar duyarlı değildi.
“Bir besteci olarak sanatla alakalı ifade önemlidir, yalnız teknik taraf değil,” dedi.
Sağır bir müzisyen ve söz yazarı olan Mandy Harvey; besteci Bay Zimmerman’ın yanı sıra; ve işaret dili tercümanı Amber Galloway.
Bay Zimmerman, kontrol etmiş olduğu cihazın ilk versiyonunun “tatminkar olmadığını” söylemiş oldu.
“Vücudunuzun çeşitli yerlerine kablolara bağlı yedi yada sekiz değişik cep telefonunun bağlandığını hayal edin” dedi. “Ve sonrasında hepsi rastgele çalışmaya başlıyor.”
Bay Belquer, bir şarkıdaki 24 adede kadar enstrüman yada vokal unsurun her biri kıyafetin değişik bir noktasına çevrilebilene kadar teknolojiyi mükemmelleştirmek için çalıştığını söylemiş oldu.
2018 yılına gelindiğinde, mevcut modelin, ayrı ayrı ayarlanabilen üç yoğunluk seviyesi ve tamamen özelleştirilebilir bir uyum sunan ilk versiyonunu yaratmıştı.
Long Island’daki Syosset Lisesi’nde lisedeyken süregelen ilerleyici işitme kaybı olan 36 yaşındaki işaret dili eğitmeni Amanda Landers, ekip elbiselerin insanlara erişim sağlamak için köktencilik bir yol bulunduğunu düşündüğünü söylemiş oldu. sağırlar yada işitme güçlüğü çekerler.
Yeleklerden birini ilk olarak geçen yıl, Music: Not Impossible’da iş geliştirme ve strateji başkanı Flavia Naslausky ve Bay Belquer ile hususi bir şov esnasında giydi. öğrencilerine göstermek için işitme kaybı.
Şirket, bestecisi Hans Zimmer’in en iyi orijinal müzik branşında Akademi Ödülü’ne aday gösterildiği “Yıldızlararası” filminden onun parçalarını oynattı. Kadın Landers, en büyük sürprizin duyumların yoğunluğu bulunduğunu söylemiş oldu.
“Şarkı alçalırken, yalnız değişik bölgelerin titremedi; aslen daha yumuşak ve daha derin hale geldi, ”dedi yakın tarihindeki bir video röportajında. “Ve daha yüksek olduğunda, tüm vücudum titriyordu. Yalnız içine koydukları duyarlılık seviyesi bile şaşkınlık vericiydi.”
Bir sahneden dörtte üç mil mesafeye kadar kontrol edilen teknoloji, hem zonklayan bas parçalar hem de klasik parçalar için çalışıyor (çoğunlukla sessiz bir diskoda dans-pop ve elektronik müzik karışımıydı). Lincoln Center’da geçen bir Cumartesi gecesi).
Kadın Landers, Music: Not Impossible’ın tüm konsere gidenler için ortak bir müzik deneyimi yaratma vizyonu hakkında “Yaptıkları oldukca mühim” dedi. “İnsanlar çoğu zaman kapsayıcılığa ‘Ah, bu oldukca karmaşık’ şeklinde bir şey olarak bakar ve sonrasında bunu yapmazlar, sadece o denli da zor değildir.”
Music: Not Impossible şu anda takımları kuruluşlara 90 adede kadar ekip elbise içeren tam paket bir anlaşmanın parçası olarak sağlıyor; insanlara onları almalarında destek olacak, soruları yanıtlayacak ve teknoloji sorunlarını giderecek yerinde personelden oluşan bir ekip; yanı sıra bir setteki her şarkı için titreşim iletim konumlarını özelleştirmek suretiyle eğitilmiş bir “vibro DJ’ler” ekibi.
Belquer, birkaç ekip elbise ve bir vibro DJ içeren “temel bir tecrübe” için fiyatların birkaç bin dolardan başladığını ve firmanın 90 takımlık envanterinin mühim bir bölümünü emen deneyimler için altı rakama ulaşabileceğini söylemiş oldu. Birleşik Devletler.
(2021’den beri her yaz birkaç etkinlikte ekip elbiseleri kullanıma sunan Lincoln Center, iki sessiz disko gecesinde 75 ekip elbise ve bir Geçen yıl etkinlik başına sunmuş olduğu 50’den bu yaz çoğunlukla Mozart Festival Orkestrası konseri.)
Bay Belquer, “Bu cephede yaptığımız tek koşul, sağır ve işitme güçlüğü çekenlerin deneyimlerimiz için asla ücret almamasıdır” dedi.
Sadece bir çok tüketici için karşılanamaz olması, dokunsal giysilerin ümit verici olsa da şu anda sağır yada işitme kaybı olan bir çok şahıs için ergonomik olmayan bir seçenek olmasının bir nedenidir.
Doğuştan İşitme Engelli olan ve kendisini şehrin kulüp sahnesinin müdavimi sayan New York’lu 35 yaşındaki erkek oyuncu ve sanatçı Dickie Hearts, Los’ta bir konserde Music: Not Impossible kostümünün eski bir versiyonunu tecrübe etme şansı buldu. Angeles ortalama sekiz yıl ilkin. (Sağır, bazı insanoğlu tarafınca değişik bir kültürel kimliğe atıfta bulunurken büyük harfle yazılır.)
Arkasındaki niyeti takdir etse de, sözleri ileten altyazıların yanı sıra canlı Amerikan İşaret Dili tercümesini tercih ettiğini söylemiş oldu.
Bir ASL tercümanının yardımıyla meydana gelen yakın tarihindeki bir görüntülü görüşmede, “Titreşimi duymak benim için hiçbir vakit mesele olmadı” dedi. “Sözlerin ne işe yaradığını bilmek isterim. İşitme arkadaşıma ulaşıp ‘Ah, hangi şarkıyı çalıyorlar?’ diye sormak istemiyorum.”
Bir başka kaygı de, paketlerin Sağır insanları zorbalar için hedef haline getirebileceğini söylemiş oldu. Onları Los Angeles’ta kontrol etmiş olduğu etkinlikte, bu tarz şeyleri yalnızca Sağırların kullandığını ve bunun da kendisini ayrıcalıklı hissettirdiğini söylemiş oldu.
Sadece, Lincoln Center’ın sessiz disko gecelerinde olduğu şeklinde izleyiciler içinde işiten kişiler de ekip elbise giyiyorsa, bunun bir parçası olmakla ilgileneceğini de sözlerine ekledi.
Bay Belquer, Music: Not Impossible’ın her insanın kullanabileceği bir ürün yaratmayı umduğunu söylemiş oldu.
Bu vizyon, Lincoln Center sessiz diskosunda yaşam buldu. Alacakaranlık çökerken kırmızı, yeşil yada mavi yanıp sönen kulaklıklar takan ortalama 75 şahıs ekip elbiseleri deneyimleme şansı buldu. Kimi zaman tek başlarına, kimi zaman de gruplar halinde kendi ritim çemberlerini çizerek nabız şeklinde atan dans-pop parçalarına vurup sallandılar.
Harlem’de yaşayan 55 yaşındaki Regina Valdez, “Omuzlarımdaki yağmur damlaları şeklinde” dedi.
Yeleğine bakarken şaşırmış görünen 6 yaşındaki Lucas Garcia, “Vay canına, titriyor,” dedi. Yelek giyen anne babaları Chris Garcia ve Aida Alvarez yakınlarda dans ettiler.
Tasarlandığı şeklinde kimin sağır kimin işittiğini söylemek imkansızdı.
Sadece giysileri ilk kez kontrol eden Bay Zimmerman, hâlâ birkaç ince ayar daha yapmayı umduğunu söylemiş oldu.
“Kemanla ilgili güzel bir notanın beni ağlatacak kadar iyi olmasını arzu ederdim” dedi. “Ve gülünç bir trombon patlaması beni güldürürdü.”
Katie Van Sickle raporlamaya katkıda bulunmuş oldu.
Source: www.nytimes.com