- Mary Jane Wilkie, 2021’de NYC’den Paris’e taşınan bir işveren için bağımsız bir yüklenicidir.
- 2016 senesinde dost edindikten ve şarkı grubuyla ziyaret ettikten sonrasında taşınmayı hayal etmeye başladı.
- Vergiler ve kültürel farklılıklar söz mevzusu olduğunda birkaç zorluğa karşın, yeni yaşamını oldukca seviyor.
Paris’e taşınmak benim hayalimdi, sadece 79 yaşlarında olmak zorunda değil – tam o sırada oldu. 35 senedir New York’ta yaşıyordum fakat 2016’dan beri aklımın bir köşesinde Paris vardı.
COVID-19, Mart 2020’de New York City’den ayrılma girişimini engelledi, bu yüzden neredeyse iki yıl sonrasında uçağa 79. doğum günümden kısa bir süre sonrasında bindim.
20 yıldan fazla bir süredir, bir işe alım görevlisi için bağımsız bir yüklenici olarak çalıştım ve kar amacı gütmeyen ulusal bir kuruluşta yönetici pozisyonları için adaylarla görüşmeler yaptım. İşi ABD’den yanımda taşıyabildiğim için bunu hala Paris’te yapıyorum.
Birkaç nedenden dolayı Paris’i seçtim
Yetişkinlik yıllarımın ortalama yarısını New York City’nin tadını çıkararak geçirdiğim için, yaşamın sondan bundan önceki aşaması için başka bir şey istedim.
Ailemi seviyorum fakat ABD genelinde Texas, New Mexico ve Colorado şeklinde yerlerde yaşıyorlar. Dostlarım şeklinde onlar da benim için en iyisini istiyorlar. NYC arkadaşlarımın bir çok şehri terk etti ve birkaçı vefat etti.
2016’dan beri, bir grupla müzikle uğraşmak için yılda birkaç kez Avrupa’ya gezi ettim. Bilhassa Fransa’daki yiyeceklerden ve genel atmosferden keyif aldım.
Paris’te arabasız hayata devam etmenin mümkün olmasını da seviyorum. Temel ihtiyacınız olan şeylerin çoğunu yürüyerek yada toplu taşıma araçlarını kullanarak evinize 15 dakika içinde giderebilirsiniz.
Ziyaretlerim esnasında dostlar edinmeye başladım ve kalıcı bir taşınma fikri zihnime sızdı. Bazıları deli olduğumu söylemiş oldu fakat ya New York’ta oturup Fransa hakkında hayaller kurardım ya da harekete geçerdim. Bu yüzden fantezimle yüzleştim.
tecrübe etme süresi ile başladım
Aralık 2019’un başlarında, kalıcı olarak taşınmak isteyip istemediğime karar vermek için Paris’te üç ay geçirmek suretiyle ayrıldım. Yaptığıma karar verdim ve dairemi satmak için New York’a döndüm.
Bu Mart 2020’deydi, bu yüzden salgın ve korkulu bir emlak piyasası beni neredeyse iki yıl daha şehirde tuttu. Sonrasında piyasa canlandı, bir alıcı gerçekleşti ve Aralık 2021’de yeni hayatıma adım atmak için Paris’in Charles-de-Gaulle Havalimanı’na indim.
New York’taki dairemi satmanın yanı sıra vize almam, eşyalarımı taşımayı ayarlamam, Paris’te duracak yer bulmam ve doğru COVID-19 testini yaptırmam gerekiyordu. Birkaç ay süresince tam zamanlı bir işti.
Komplikasyonlarla başa çıkmak
Bilhassa yabancıların bu geçişlerle savaşım etmesine destek olmak için birçok işletme mevcuttur. Fransa’da bir tane buldum ve bir süreç muhteşem göz ürkütücü olduğunda hizmetlerini kullandım. Yenilik zorluklar getirir ve bende bunlardan oldukca vardı.
Fransa’yı ziyaret etmiştim, ciltler dolusu Fransızca okumuştum, Fransa’nın kültürel simgelerini biliyordum ve dili B2 düzeyinde konuşmuştum – anadili İngilizce olanlarla fazla çaba harcamadan kontakt oluşturmak için lüzumlu akıcılıkla – fakat gene de öğrenecek oldukca şey vardı. Asla tüm soruları evvel soramazsınız ve ifadelerimin bir çok “Asla aklıma gelmemişti…” ile başladı.
İlk dairem geçiciydi ve pahalıydı, Paris’in 16. bölgesinde, bir rehber kitapta “lüks hissi ya da en azından rahatlık devam ediyor” deniyordu. Binadan çıkarken Eyfel Kulesi’ni görebiliyordum. Güzeldi, fakat görünüm ve şık adres için para ödüyordum. Başka bir yere bakmaya karar verdim – kira sözleşmem bir tek birkaç ayı kapsıyordu.
Internet sayfalarını ve emlakçıları ziyaret etmeye başladım. Bu süreçte, yaşlı kiracıların Fransa’da fazladan korumaya haiz bulunduğunu öğrendim, bundan dolayı ev sahipleri onlara kiralamakta tereddüt edebilir. Bu kategoride olduğum için umutsuzluğu savuşturmak zorunda kaldım.
öğrenme devam ediyor
New York’taki dairemi güzel bir fiyata satmış olmama karşın, Paris’te uygun bir yer için kafi olmadı. Talihli olmam gerekiyordu – ve yaptım. Bir kilise arkadaşı vesilesiyle bir daire buldum.
Şu anki dairemde yaşamaya başladıktan birkaç ay sonrasında başka bir sürprizim oldu. Bigün, işgüzar bir esnaf habersiz kapıma geldi ve işimi istedi: mutfakta boru temizleme. İşi derhal orada yapmak istediği 82 €’ya haiz olmadığımı söyledim. Sonrasında bir komşu bana, Fransız yasalarının konut sakinlerinin ev ısıtma sistemlerinin boru hatlarını senelik olarak raybalamalarını gerektirdiğini söylemiş oldu ve ben de malum bir satıcıya uydum.
Paris’i ziyaret etme imgesel çoğu zaman günlerinizi müzelere giderek ve kaldırım kafelerinde kahve içerek geçirmeyi ihtiva eder. Zamanımı doğru çamaşır deterjanını bulmak, banka hesabı açmak ve turistlerin bilmediği işlerle boğuşmakla geçiriyordum.
Bigün, durgun bir tahliyeyi temizlemek için kabartma tozu istedim. Fırın malzemeleriyle beraber göremeyince, temizlik ürünlerini gösteren bir yazman sormuş oldum. Sonrasında Fransa’da temizlik ve besin sınıfı kabartma tozu bulunduğunu öğrendim. İlkini bir tarifte kullansaydım ne olurdu merak ediyorum.
Fransa’da bağımsızlığı kucaklamak
New York’u sevdim fakat özlemiyorum. Hayatımın bu aşamasında değişik şeyler isterim ve Paris bu tarz şeyleri sunuyor.
Artık ikamet kartım ve beni Fransa’nın sıhhat sistemine kabul eden “carte vitale” sahibim. Şu anki apartman kira kontratım Mayıs 2024’te sonlanıyor – “habitat katılımcısı”nı keşfediyorum; benzer düşünen bir grup insan bir bina satın alır ve beraber yaşar, böylece her bir taraf kişisel alana haiz olurken ortak alanlardan ve ortak olanaklardan yararlanır.
Uzaktan emek harcama, bağımsız bir yüklenici olarak işimi kolaylaştırıyor, sadece ABD’li müşteriler için çalışırken yurtdışında yaşayan ABD vatandaşları için vergi sonuçlarıyla boğuşuyorum. Fransız hükümetinin hangi vergi indirimlerine izin verdiğini bulmak, evvel sormayı bilmediğim soruları da gündeme getirdi.
Bir keresinde New York hakkında yorum meydana getiren bir yazar, büyük şehirlerin bizimle bir antak kalma yaparak eşi benzeri olmayan bir tecrübe sunduğunu söylemişti. Karşılığında yakınma etmemeyi kabul ediyoruz. Paris’e yerleşerek, zamanımı sürprizlere cevap vererek, yaşamın temposundan keyif alarak ve bir yaşam boyu yaşanmışlıkları sindirerek geçiriyorum.
Geçen Kasım ayında 80 yaşına girdim ve kimi zaman insanoğlu taşınmamdan memnun olup olmadığımı soruyor. Pişmanlığın bir seçenek olmadığını söylüyorum. Neticelerini kabul etmek haricinde hayatta hiçbir şey yapmak zorunda değilsin. Bir karar verdim – mutluluğum bana bağlı.
Taşındınız ve hikayenizi paylaşmak mı istiyorsunuz? Lauryn Haas’a lhaas@insider.com adresinden e-posta gönderin.
Source: www.businessinsider.com